Schuldgevoel

Het zweet stroomt in beekjes van mijn rug. Door de gigantische eetlust en de voorplantingsdrang van de buxusmot moet ik tientallen meters dode hagen verwijderen. Twee uur heb ik gezwoegd.

Het zweet stroomt in beekjes van mijn rug. Door de gigantische eetlust en de voorplantingsdrang van de buxusmot moet ik tientallen meters dode hagen verwijderen. Twee uur heb ik gezwoegd.

Het is nog maar half zes.

Een fris biertje lonkt. Net als een zak chips en heerlijke kaaskoekjes.
Mijn ascetische en cynische kant kijken me met een spottende glimlach aan. “Je bent wel heel snel tevreden met jezelf” zie ik ze denken. “Jamaar” zeg ik, “ik ben moe en ...”. Ze onderbreken me. Ze kijken me kwaad aan. “Ga je nu echt jezelf wijsmaken dat je dit verdient?”

Over hun schouder kijkt mijn vader mee. Ik zie hem denken: “Met hem wordt het nooit iets.”

Mijn hand grijpt naar de chips. Ik voel mezelf vertragen. Gretigheid en goesting vechten met schuldgevoel. Ik tast toe. Een grote greep verdwijnt in mijn mond. Ik voel me als een vuilnisbak in een pretpark. Onnozel en karakterloos.

(zomer 2019)