Flitsverhalen uit en over mensenlevens

Herfstmelancholie

Menselijke geluiden in de verte - gemurmel, een motor die optrekt - concurreren met het vrolijke gefluit van de vogels vlakbij, dronken als ze zijn van de bessen waar ze zich in dit seizoen tegoed aan doen. De tijd vertraagt. Ik proef de zilte lucht van de Noordzee op het puntje van mijn tong. Ik ruik de vochtige geur van het verval dat zich aankondigt: van het natte gras dat stilletjes bedekt wordt met rottende bladeren, van de uitgebloeide bloemstengels die bruin en zwart verkleuren, van de paddestoelen die opschieten tussen het tuinafval.

Menselijke geluiden in de verte - gemurmel, een motor die optrekt - concurreren met het vrolijke gefluit van de vogels vlakbij, dronken als ze zijn van de bessen waar ze zich in dit seizoen tegoed aan doen. Een zachte bries streelt de rietkraag die zich eindeloos voor me uitstrekt, de fijne bruine aren bewegen heen en weer als gracieuze dansers. Witte wolken drijven loom voorbij aan een verzadigde blauwe hemel. Het oranjegele zonlicht laat mijn gezicht gloeien.

De tijd vertraagt. Ik proef de zilte lucht van de Noordzee op het puntje van mijn tong. Ik ruik de vochtige geur van het verval dat zich aankondigt: van het natte gras dat stilletjes bedekt wordt met rottende bladeren, van de uitgebloeide bloemstengels die bruin en zwart verkleuren, van de paddestoelen die opschieten tussen het tuinafval.

Een diepe rust daalt over me neer. Gedachten vallen stil. Dit is mijn seizoen. God, wat voel ik me gelukkig. Tranen wellen op, zomaar. Ik wou dat ik dit kon vasthouden.

(164 woorden - oktober 2021)