Flitsverhalen uit en over mensenlevens

Pennenlikker

Jarenlang keek ik in etalages verlangend naar dit iconisch instrument met zijn witte topje, het non plus ultra van de schrijfpennen, ontworpen in de wilde en frivole Babylon Berlin-jaren. En dan, op een dag, is het zover.

Jarenlang keek ik in etalages verlangend naar dit iconisch instrument met zijn witte topje, het non plus ultra van de schrijfpennen, ontworpen in de wilde en frivole Babylon Berlin-jaren. En dan, op een dag, is het zover. Ik stap een winkel binnen, laat me uitgebreid informeren en bewieroken voor mijn goede smaak en word met trillende hand een pennenlikker.

Schrijven met een pen doe je voor het genot dat je voelt als je hand met lichte druk woorden tekent op papier. Voor het krassende geluid dat de stilte onderstreept. Voor de schaduw van het licht dat begint bij de smalle penpunt en danst op het ritme van het schrijven. Voor het wonder van de inkt – statig Koningsblauw, fel en vurig Rouge Opéra. En als de avond valt: het magisch-paarse Poussière de Lune. 

Daar ligt hij dan. De Mont Blanc Meisterstück. Ik weet: hij is geliefd bij dikbuikige bankiers die dure Cohiba-sigaren roken in ivoren directiezalen, de pen achteloos in het borstzakje van hun dure donkere zijden pakken, het witte topje als een vuurtorenlicht ‘subtiel’ getuigend van hun status. Ons kent ons. En toch ...

Schrijven met een Meisterstück is als piano spelen op een Steinway. Hij leent zich voor snel schrijven, traag schrijven, groot en klein schrijven, verwarrend schrijven, verliefd schrijven, angstig schrijven, leugenachtig schrijven, triomfantelijk schrijven, vertwijfelend schrijven. Het leven zoals het is.

Ik geniet van mijn irrationele liefde voor deze pen - en vele andere pennen. Ik gun mezelf de illusie dat ze het vloeiende verlengstuk zijn van mijn hand en van mijn denken. Ik koester de troostende gedachte dat ze me ooit helpen mijn eigen Meisterstück te componeren. Ik ben in goed gezelschap. Een fantasierijk man als Wim Opbrouck deelt dezelfde irrationale liefde. In de Bende van Wim, op een bankje in Zwitserland, vertelt hij met zichtbaar genot over de winkeldame in Berlijn aan wie hij zijn Meisterstück koopt en die hem zegt: “Jeder mann muss einen Mont Blanc haben”. Zo is het maar net. Een zalige zonde.

Schrijven met een pen is mijn welgemeende fuck you tegen de snelheid van onze tijd. Mijn heimelijke rebellie en stille revolutie tegen de tirannieke chronostijd. Laat mij maar de trage en bedachtzame pennenlikker zijn in een dolgedraaide timesheet-wereld. Ik ben de schildpad die het uiteindelijk haalt van de haas.

(oktober 2020)